Tama ang sinabi ni Manong JM sa komento niya sa post ko tungkol sa pagyao ng kapatid sa industriyang si Galo Ador Jr., bihira nga siguro sa mga manunulat ang nagkakaroon pa ng panahon na mag-exercise. Ako mismo’y parang isang couch potato sa kasalukuyan, hindi nga lang sa TV kundi sa computer ako nakatutok almost 70% ng maghapon at magdamag ko. Mas mabuti pa nga nu’ng medyo bata pa ako dahil nakakapaglaro pa ako ng basketball with my classmates nu’ng high school.
Dahil sa nangyari kay Galo Ador Jr., mas nagkaroon ako ngayon ng awareness sa sarili kong kalusugan. Nagbabalak akong mag-enroll sa gym, hindi para magpalaki ng katawan kundi para magsunog ng mga toxins at iba pang harmful substances & chemicals na nasa sistema ko. I will really find time for this. Naisip ko lang, hindi pa naman huli para gawin ko ito, I’m only 32 years old, 38 si Galo nang mamatay, I don’t think na gano’n ako kaaga mawawala sa mundong ito. (wag lang may babagsak na dambuhalang bulalakaw at tumbukin mismo ang tinitirhan ko habang gumagawa ako ng blog)
Una, hindi ako naninigarilyo. (Dito malakas si Galo, naobserbehan ko ito sa kanya nu’ng ginagawa namin ‘yung Darkpages)
Pangalawa, fish and vegetable diet kami ngayon ng family ko, banned muna ang baboy sa bahay. (Narinig ko kay Ronald Tabuzo, minsan daw na umorder sila ni Galo ng pagkain sa isang restawran, ni-request ng yumao na puro taba ang ibigay sa kanya. Masarap kumain si Galo, nu’ng ginagawa pa rin namin ‘yung Darkpages, hinahainan niya kami ng iba’t ibang putehe ng pork na siya mismo ang nagluto )
Pangatlo, hindi na ako alcoholic tulad ng dati, in moderation na ngayon kapag umiinom ako ng alak, I drink socially na lang ngayon. Umiinom pa rin akong mag-isa paminsan kapag nade-depress pero hindi na ako nakakaubos ng isang boteng gin sa isang upuan. (Sa alak, hindi ko alam ang capacity ni Galo, minsan ko lang siyang nakainuman sa bahay nila)
Pang-apat, kinalimutan ko na muna ang TV production. Ibig kong sabihin rito, kapag sa tv ka kasi nagsusulat / nagtratrabaho, stressful ka, isa ito sa mga silent killer—stress! Malinaw ko naman sigurong nabanggit sa mga recent posts ko sa blog na ‘to ang ilan sa experience ko bilang television writer. (Narinig ko pa rin kay Ronald Tabuzo na habang inaateke raw si Galo bago mamatay, tinawagan pa raw nito ang kasama niyang writer sa “Palos” at sinabing ito na ang bahala sa mga script, napaka-dedicated ng taong ito sa trabaho, I really admire him for that, between life and death script pa rin ang iniisip niya)
Sa panahong ito na walang tigil ang pagsulong ng teknolohiya, dumarami ang mga “demonyo” na tumutukso sa’tin para unti-unting patayin ang ating mga sarili; nariyan ang internet, video games, dvd movies, cellphone, mp3-mp4 iPods at iba pa. Nakakainis ang katotohanan na sa kabila ng convenience na naibibigay sa’tin ng mga nabanggit, tinuturuan tayo ng mga ito na maging TAMAD. Puwede ko bang isama ang blogging sa listahan?
Hindi tayo bumabata kundi nagde-deteriorate habang nadadagdagan ang idad natin, ako mismo sa gulang kong ito’y may mangilan-ngilan nang nararamdaman na sabi nga ng ibang nagpapayo sa’kin ay sakit na raw ng mga lolo. Sana magkaroon tayong lahat ng awareness sa katotohanang ang “templo ng DIYOS” na ipinahiram sa atin ay madaling mawawasak kung hindi natin pangangalagaan. Sana
Malaki ang impact sa’kin ng pagkawala ni Galo dahil bukod sa nakilala ko siya nang personal at nakasama sa trabaho, namulat ako nang husto sa pagiging vulnerable ng mga manunulat (pati mga dibuhista, take note) sa maagang kamatayan. Gano’n pa man, mas mabibigyang pansin ko na ngayon ang aking kalusugan at estilo ng pamumuhay dahil sa pangyayari.
