Nagbukas ako ng Friendster account ko kanina lang bago ko isulat ang post na ito. After several months, nakita ko uli 'yung isa ko pang Blog sa Friendster; Natawag ang pansin ko ng isa kong lumang post, may kinalaman ito tungkol sa sistemang umiiral sa production team namin noon sa programang "Nginiiig" ng ABS-CBN. Ginamitan ko lang ito ng simbolismo para hindi direktang makasakit sa mga kasama ko dati sa naturang show.
Naisip kong i-republish ang naturang post dito sa blog na 'to dahil sa palagay ko'y makakapagbigay ito ng kahit konting inspirasyon para sa atin na nagnanais na muling pasiglahin o "buhayin" ang local komiks industry natin. Well, pwede ring i-relate ito sa ibang bagay. Bahala na po kayong magbigay ng interpretasyon...
Sa larong basketball, isa sa important factor ang TEAMWORK. Siyempre, nandiyan ang individuality ng bawat player, kanya-kanyang galing, kanya-kanyang abilidad; may shooter, rebounder, magaling sumalaksak, mang-agaw ng bola etc. Pero definitely, hindi magwo-work ang mga ito kung magkakanya-kanya sila ng pakitang-gilas at pagsisipsip sa coach para lang mabigyan ng mas maraming playing time. Apektado ang performance ng team kasi nga, kanya-kanya. May mga instances na nagkakaroon ng inggitan among the players, may mga mahilig manaksak sa likod para sa mas ikahahaba ng kanilang buhay. Meron namang supportive sa team mates nila, those who always share ideas, techniques and game plans with others kasi iyong kapakanan ng team ang iniisip at hindi ang sarili lang niya. Iba-ibang ugali, iba-ibang pagkatao, pero dapat magbuklod para magtagumpay sa bawat laban. Sa isang team, dapat nagtutulungan, dapat sinusuportahan ang isang miyembro kung saan ito mahina, binibigyan ng moral support sa halip na discouragements at mga pang-iinsulto. Kasi kung ganito, magiging mababa ang self esteem ng isang player, off course, apektado nito ang quality ng kanyang laro at performance. What if may isang player na comatose sa ospital ang isang mahal nito sa buhay, pero championship game nila? Off course, professionalism, kelangang maglaro ng player as if wala siyang problema. For sure, makakapaglaro naman nang maayos ang player, provided, ipakita ng kanyang mga kasama na may care sila, na para silang isang pamilya sa team...na sila'y parang tunay na magka-KAPAMILYA, bigyan siya ng moral support at encouragement ng kanyang team mates. Dapat bang sabihin ng isang coach na: "WAG KA MUNANG MAGLARO, BUMALIK KA NA LANG SA TEAM 'PAG WALA KA NANG PROBLEMA!" Whoa! parang sinabi na rin ng coach sa player na BUMALIK NA LANG ITO SA TEAM 'PAG PATAY NA ANG COMATOSE NITONG MAHAL SA BUHAY. Nasa coach din kasi ang buhay at kamatayan ng isang team. May mga coach na nagbibigay ng advice in a sarcastic way, insulting. Hindi ba mas maganda na kung bibigyan nila ng encouragement ang isang player, iyong lubos na, iyong uplifting at hindi depressing?
Minsan pa, may mga assistant coach naman na feeling mas magaling pa sa coach, mahilig mag-power trip at mag-ego trip. Ang galing manermon sa isang player, like for example, sa point guard. Talak nang talak, sasabihin, ayusin mo kasi ang pagdadala ng bola, where in fact, siya mismo, hindi marunong mag-dribble ng bola, he can never be a player, pagco-coach lang ang kaya niyang gawin. Pero ang isang player, kapag nagsawa sa paglalaro, pwedeng maging coach. Meron pa, may mga members ng team, including the coach and assistant coach na magaling manghusga at pumuna sa pagkukulang at kapintasan ng iba, pero ang sarili nilang uling sa mukha, hindi nila makita.
Kawawa 'yung mga player na biktima ng "PULITIKA" sa loob ng isang koponan, minsan natatanggal na sila sa team. Well, ok lang, as long as naniniwala ang isang manlalaro sa sarili niyang kakayahan, may makikita pa siyang ibang koponan na nakahandang magtiwala at humubog pa sa kanyang abilidad. Kasi natututo naman tayo sa mga karanasan 'di ba? We also learn from our success and failure. Teamwork will never work kapag kanya-kanyang pa-pogi ang bawat player.
This is just basketball, pero maaaring maging repleksiyon ito ng iba pang larangan. Dahil ang buhay sa mundo ay parang isang laro, puno ng pakikipagsapalaran. Minsan panalo, minsan talo. But the most important is how we play the game. Alin ang mas maganda, natalo tayo pero naglaro nang patas, o nanalo nga pero dahil sa pandaraya?
BILOG ANG BOLA, BILOG ANG MUNDO!
No comments:
Post a Comment