DARK PAGES FOR SALE

A series of unexpected events led us to finding a few good and unadulterated copies of DARK PAGES issue #1. We are selling it and if you're interested in purchasing a copy/s, please send me an email (aseroproduction2006@yahoo.com.ph) so we can talk about the gory details. Or you can call or text me at 09185017734 (my mobile) and 7387319 (my landline).

Read about DARK PAGES here. Just scroll down the page to find the related articles.

Thank you.

KAYA BA ITO NG SIKMURA MO?

Tumitingin ako ng mga pictures ng isa sa mga nasa friends list ko sa FRIENDSTER nang mapansin ko ang larawang nasa itaas. Kung mahina ang sikmura mo, huwag mo nang titigan, baka lumabas lahat ng kinain mo. Nurse kasi iyong may ari ng profile na pinagkunan ko ng larawang ito.

Naalala ko tuloy nu'ng bata ako, pinangarap ko ring maging doktor, siguro kung natupad iyon, "nagkakatay" rin ako ngayon ng human body. Patapangan lang talaga ng sikmura kapag ganu'n ang trabaho mo, sanayan. Ngayon ko lang natitigan kung ano talaga ang hitsura ng lamanloob ng tao nang makita ko ang picture na ito. Wala rin pala halos kaibahan sa internal organs ng baboy.

Napansin ko na malaking bahagi pala ang ino-occupy ng atay sa loob ng tiyan natin. Kaya pala itinuturing itong isa sa mga vital organs. Ito rin kasi ang pinakamalaking internal organ ng tao. No wonder, kailangan nating bigyan ng extra care ang parteng ito ng katawan natin. Bigla tuloy akong na-paranoid, malakas kasi akong uminom, alam naman natin na alak ang numero unong liver destroyer. Minsan pa nga nararamdaman kong parang pumipintig ang parteng kinalalagyan ng liver ko kapag nakakainom ako ng alak.

May ilan siguro sa mga manunulat / illustrator na katulad ng trip ko kapag nade-depress. Pinagbabalingan ang alkohol. Noong medyo bata pa ako, kapag problemado ako pero kailangan kong magsulat, bukod sa typewriter ay may kaharap akong bote ng gin at isang platitong mani, pakiramdam ko kasi mas creative ako kapag may tama ng alak kaya hindi nade-destruct ang concentration ko kahit may problema akong iniisip.

Noon iyon.

Mabuti na lang at nagawa kong baguhin ang masama kong habit kapag nagsusulat. Ngayon, paminsa'y umiinom pa rin ako habang nasa harap ng computer, pero hindi para maglasing kundi para manghingi ng antok sa alak kapag sinusumpong ako ng insomnia.

Hindi kasi tayo bumabata, as we grow old, humihina rin ang mga internal organs natin kaya nagiging prone tayo sa mga sakit. Hindi lang naman sa alak nakukuha ang sakit sa atay kundi maging sa mga kinakain natin tulad ng mga fatty foods. We all know naman kung anong mga pagkain ang dapat nating i-moderate ang intake. Hindi naman sa ide-depreive natin ang mga sarili natin na makatikim ng masasarap. Pero lagi nating tatandaan na "MASARAP ANG BAWAL."

Sana maging liver lover tayo habang maaga pa para mas ma-enjoy natin ang buhay.

BITUKA

Nitong mga nakaraang araw, napabalita ang tungkol sa mga nawawalang bata. Diumano'y kinukuha raw ang mga ito ng isang sindikato na nakasakay sa isang van na kulay puti. 16 yrs. old pababa raw ang mga nagiging biktima.

Anong ginagawa nila sa bata? Kinukuha raw ang mga internal organs. Nagkalat ang balita tungkol sa maraming bangkay ng mga bata na natatagpuan, butas ang tiyan ng mga ito at nawawala ang ilang parte ng lamang loob. May nakukuha pa raw na pera sa loob mismo ng mga bangkay, nagkakahalaga ng P5,000 hanggang P30,000 ang iniiwan ng mga salarin at nakabalot ito sa plastic, tila ba kabayaran nila sa buhay ng batang biktima. Ito lang ba ang halagang katumbas ng buhay ng tao?

Noong una kong nabalitan ang tungkol rito, hindi ako naniniwala. Pero nang magkuwento ang mismong kapatid ko na nakipaglamay sila sa isang batang biktima ng "lamanloob gang", napaisip ako. Nang minsang namalengke kami ng partner ko, naulinigan namin ang bulung-bulungan ng mga tindera tungkol sa mga batang naging biktima ng sindikato. May mga artikulo rin akong nakita na magpapatunay na totoo ang mga pangyayaring ito.

Anong ginagawa sa mga internal organs? May mga teyoriya na pinag-aaralan daw ito ng mga doktor, meron ding nagsasabi na kulto raw ang nasa likod nito, may mga naniniwala pa rin na grupo ng mga modernobng aswang ang dumudukot sa bituka ng mga bata at kinakain ito.

Ang nakakapagtaka, mariin itong itinatanggi ng pulisya kahit na maraming nagpapatunay sa kaganapang ito. Maging sa telebisyon ay tila yata wala akong halos nababalitaan, para bang mauy news block out tungkol rito.

May sarili akong iniisip na dahilan. Hindi kaya ang gobyerno at kasalukuyan mismong administrasyon ang may pakana nito? Unang-una, mukhang may malaking budget sila para rito. Pangalawa, 'yung news block out kuno, hindi nagbibigay ng definite statement ang media tungkol dito para hayaan ang mga mamamayan na mag-isip at paniwalaan ang mga takot na naglalaro sa imahinasyon ng mga ito. Pangatlo, dahil dito, mada-divert ang atensiyon ng mga tao. Sa halip na matutukan ang mga kinasasangkutang katiwalian ng pamahalaan, mas pagtutuunan ng pansin at pag-uusapan ng mga mamamayan ang "laman loob gang".

Kung totoo ang haka-haka kong ito, anong klaseng uri ng mga tao ang nakaupo sa puwesto? Hindi man nila kinakain nang literal ang mga internal organs, para na rin silang mga aswang na halang ang bituka na naghahasik ng lagim sa nagdarahop na bansa!



Please visit mg old blogsite.

GAME OF LIFE

Nagbukas ako ng Friendster account ko kanina lang bago ko isulat ang post na ito. After several months, nakita ko uli 'yung isa ko pang Blog sa Friendster; Natawag ang pansin ko ng isa kong lumang post, may kinalaman ito tungkol sa sistemang umiiral sa production team namin noon sa programang "Nginiiig" ng ABS-CBN. Ginamitan ko lang ito ng simbolismo para hindi direktang makasakit sa mga kasama ko dati sa naturang show.

Naisip kong i-republish ang naturang post dito sa blog na 'to dahil sa palagay ko'y makakapagbigay ito ng kahit konting inspirasyon para sa atin na nagnanais na muling pasiglahin o "buhayin" ang local komiks industry natin. Well, pwede ring i-relate ito sa ibang bagay. Bahala na po kayong magbigay ng interpretasyon...



Sa larong basketball, isa sa important factor ang TEAMWORK. Siyempre, nandiyan ang individuality ng bawat player, kanya-kanyang galing, kanya-kanyang abilidad; may shooter, rebounder, magaling sumalaksak, mang-agaw ng bola etc. Pero definitely, hindi magwo-work ang mga ito kung magkakanya-kanya sila ng pakitang-gilas at pagsisipsip sa coach para lang mabigyan ng mas maraming playing time. Apektado ang performance ng team kasi nga, kanya-kanya. May mga instances na nagkakaroon ng inggitan among the players, may mga mahilig manaksak sa likod para sa mas ikahahaba ng kanilang buhay. Meron namang supportive sa team mates nila, those who always share ideas, techniques and game plans with others kasi iyong kapakanan ng team ang iniisip at hindi ang sarili lang niya. Iba-ibang ugali, iba-ibang pagkatao, pero dapat magbuklod para magtagumpay sa bawat laban. Sa isang team, dapat nagtutulungan, dapat sinusuportahan ang isang miyembro kung saan ito mahina, binibigyan ng moral support sa halip na discouragements at mga pang-iinsulto. Kasi kung ganito, magiging mababa ang self esteem ng isang player, off course, apektado nito ang quality ng kanyang laro at performance. What if may isang player na comatose sa ospital ang isang mahal nito sa buhay, pero championship game nila? Off course, professionalism, kelangang maglaro ng player as if wala siyang problema. For sure, makakapaglaro naman nang maayos ang player, provided, ipakita ng kanyang mga kasama na may care sila, na para silang isang pamilya sa team...na sila'y parang tunay na magka-KAPAMILYA, bigyan siya ng moral support at encouragement ng kanyang team mates. Dapat bang sabihin ng isang coach na: "WAG KA MUNANG MAGLARO, BUMALIK KA NA LANG SA TEAM 'PAG WALA KA NANG PROBLEMA!" Whoa! parang sinabi na rin ng coach sa player na BUMALIK NA LANG ITO SA TEAM 'PAG PATAY NA ANG COMATOSE NITONG MAHAL SA BUHAY. Nasa coach din kasi ang buhay at kamatayan ng isang team. May mga coach na nagbibigay ng advice in a sarcastic way, insulting. Hindi ba mas maganda na kung bibigyan nila ng encouragement ang isang player, iyong lubos na, iyong uplifting at hindi depressing?

Minsan pa, may mga assistant coach naman na feeling mas magaling pa sa coach, mahilig mag-power trip at mag-ego trip. Ang galing manermon sa isang player, like for example, sa point guard. Talak nang talak, sasabihin, ayusin mo kasi ang pagdadala ng bola, where in fact, siya mismo, hindi marunong mag-dribble ng bola, he can never be a player, pagco-coach lang ang kaya niyang gawin. Pero ang isang player, kapag nagsawa sa paglalaro, pwedeng maging coach. Meron pa, may mga members ng team, including the coach and assistant coach na magaling manghusga at pumuna sa pagkukulang at kapintasan ng iba, pero ang sarili nilang uling sa mukha, hindi nila makita.


Kawawa 'yung mga player na biktima ng "PULITIKA" sa loob ng isang koponan, minsan natatanggal na sila sa team. Well, ok lang, as long as naniniwala ang isang manlalaro sa sarili niyang kakayahan, may makikita pa siyang ibang koponan na nakahandang magtiwala at humubog pa sa kanyang abilidad. Kasi natututo naman tayo sa mga karanasan 'di ba? We also learn from our success and failure. Teamwork will never work kapag kanya-kanyang pa-pogi ang bawat player.

This is just basketball, pero maaaring maging repleksiyon ito ng iba pang larangan. Dahil ang buhay sa mundo ay parang isang laro, puno ng pakikipagsapalaran. Minsan panalo, minsan talo. But the most important is how we play the game. Alin ang mas maganda, natalo tayo pero naglaro nang patas, o nanalo nga pero dahil sa pandaraya?

BILOG ANG BOLA, BILOG ANG MUNDO!

FOR YOUR EYES ONLY

Our eyes are the windows of our “temple”. With these organs we can see the glittering sunlight every morning, we can observe the silvery moon as it hides to the spooky clouds at night, we can linger our sight to the beautiful faces we see everyday, we can utter words of appreciation for all these wonderful things that the Almighty GOD created as we observe Gaia (Mother Earth) when we wake up everyday.

To top it all, one of the most important purpose of the human eye is to help us on our endeavor to earn a decent living.

Kailangan natin ang ating mga mata sa ating mga trabaho.

Kahit anong propesyon, mula sa pagiging presidente ng isang bansa hanggang sa pagiging mangangalakal (ng mga bote, bakal, plastic at diyaryo) ay importanteng bahagi ng katawan ang mga mata. Isipin mo na lang kung bulag ang kasalukuyang presidente natin, siguro’y mas naghihirap ang ating bansa at mas malala ang mga katiwaliang nangyayari sa gobyerno (sabagay, mahilig rin namang magbulag-bulagan ‘yung maliit na ale sa palasyo). Anong mangyayari kung bulag ang doktor na mag-oopera sa atin? Sasakay ka ba sa bus kung walang paningin ang nagmamaneho? Ma-a-appreciate mo ba ang galing sa pag-arte nina Ate Shawie, Ate Vi at Ate Guy kung hindi mo sila napapanood sa pelikula at telebisyon?

Kung wala tayong mga mata, baka lahat tayo’y naka-unipormeng nagmamasahe sa may Cubao at nanghaharana sa tabi ng kalye sa may Quezon Avenue nang may nakasahod na lata ng Alaska Condensada sa harapan.

Pardon me for talking too much here, isa lang naman ang purpose ko sa post na ‘to, gusto ko lang mag-share ng simpleng kaalaman kung paano mapapangalagaan ang ating mga mata.

Pagdamutan n’yo po ito:


Since we (writers) spend most of the time in front of our computers, we are prone to experience what we call, “computer eye strain”. This is a condition when our eyes become weary which affects our minds and bodies.

Worry no more. Here’re some tips on how we can prevent computer eye strain:

1.) Palm ‘em – Lean your elbows on your computer table. Cup your hands and place them lightly over your closed eyes. Hold for a minute, while breathing deeply in and out. Slowly uncover your eyes.

2.) Roll ‘em – Close your eyes and slowly roll your eyeballs clockwise all the way around. Repeat 3 times. Now, slowly roll them all the way around counterclockwise. Repeat 3 times.

3.) Look Away – Every half-hour, look away from the computer screen. Focus on an object at least 20 feet away. Look back at the screen, then look away and focus again. Repeat 3 times.

(Source: Philippine Health Guide 2000; Adapted from Health Guide Education Series. Exercise at Your Work Station. Krames Communications. 1993).

Let’s take care of our eyes. This will not only make us physically fit but will also help us provide excellent masterpieces for our readers.

**Special thanks to Ms. Michelle Ricca Dacanay for lending me this concept.

SILENT KILLERS

GALO ADOR JR. AND MY HEALTH CONDITION

Tama ang sinabi ni Manong JM sa komento niya sa post ko tungkol sa pagyao ng kapatid sa industriyang si Galo Ador Jr., bihira nga siguro sa mga manunulat ang nagkakaroon pa ng panahon na mag-exercise. Ako mismo’y parang isang couch potato sa kasalukuyan, hindi nga lang sa TV kundi sa computer ako nakatutok almost 70% ng maghapon at magdamag ko. Mas mabuti pa nga nu’ng medyo bata pa ako dahil nakakapaglaro pa ako ng basketball with my classmates nu’ng high school.

Dahil sa nangyari kay Galo Ador Jr., mas nagkaroon ako ngayon ng awareness sa sarili kong kalusugan. Nagbabalak akong mag-enroll sa gym, hindi para magpalaki ng katawan kundi para magsunog ng mga toxins at iba pang harmful substances & chemicals na nasa sistema ko. I will really find time for this. Naisip ko lang, hindi pa naman huli para gawin ko ito, I’m only 32 years old, 38 si Galo nang mamatay, I don’t think na gano’n ako kaaga mawawala sa mundong ito. (wag lang may babagsak na dambuhalang bulalakaw at tumbukin mismo ang tinitirhan ko habang gumagawa ako ng blog)

Una, hindi ako naninigarilyo. (Dito malakas si Galo, naobserbehan ko ito sa kanya nu’ng ginagawa namin ‘yung Darkpages)

Pangalawa, fish and vegetable diet kami ngayon ng family ko, banned muna ang baboy sa bahay. (Narinig ko kay Ronald Tabuzo, minsan daw na umorder sila ni Galo ng pagkain sa isang restawran, ni-request ng yumao na puro taba ang ibigay sa kanya. Masarap kumain si Galo, nu’ng ginagawa pa rin namin ‘yung Darkpages, hinahainan niya kami ng iba’t ibang putehe ng pork na siya mismo ang nagluto )

Pangatlo, hindi na ako alcoholic tulad ng dati, in moderation na ngayon kapag umiinom ako ng alak, I drink socially na lang ngayon. Umiinom pa rin akong mag-isa paminsan kapag nade-depress pero hindi na ako nakakaubos ng isang boteng gin sa isang upuan. (Sa alak, hindi ko alam ang capacity ni Galo, minsan ko lang siyang nakainuman sa bahay nila)

Pang-apat, kinalimutan ko na muna ang TV production. Ibig kong sabihin rito, kapag sa tv ka kasi nagsusulat / nagtratrabaho, stressful ka, isa ito sa mga silent killer—stress! Malinaw ko naman sigurong nabanggit sa mga recent posts ko sa blog na ‘to ang ilan sa experience ko bilang television writer. (Narinig ko pa rin kay Ronald Tabuzo na habang inaateke raw si Galo bago mamatay, tinawagan pa raw nito ang kasama niyang writer sa “Palos” at sinabing ito na ang bahala sa mga script, napaka-dedicated ng taong ito sa trabaho, I really admire him for that, between life and death script pa rin ang iniisip niya)

Sa panahong ito na walang tigil ang pagsulong ng teknolohiya, dumarami ang mga “demonyo” na tumutukso sa’tin para unti-unting patayin ang ating mga sarili; nariyan ang internet, video games, dvd movies, cellphone, mp3-mp4 iPods at iba pa. Nakakainis ang katotohanan na sa kabila ng convenience na naibibigay sa’tin ng mga nabanggit, tinuturuan tayo ng mga ito na maging TAMAD. Puwede ko bang isama ang blogging sa listahan?

Hindi tayo bumabata kundi nagde-deteriorate habang nadadagdagan ang idad natin, ako mismo sa gulang kong ito’y may mangilan-ngilan nang nararamdaman na sabi nga ng ibang nagpapayo sa’kin ay sakit na raw ng mga lolo. Sana magkaroon tayong lahat ng awareness sa katotohanang ang “templo ng DIYOS” na ipinahiram sa atin ay madaling mawawasak kung hindi natin pangangalagaan. Sana po pare-pareho nating ingatan ang ating sarili para mas matagal na panahon pa tayong magkasama-sama (virtually or in person).

Malaki ang impact sa’kin ng pagkawala ni Galo dahil bukod sa nakilala ko siya nang personal at nakasama sa trabaho, namulat ako nang husto sa pagiging vulnerable ng mga manunulat (pati mga dibuhista, take note) sa maagang kamatayan. Gano’n pa man, mas mabibigyang pansin ko na ngayon ang aking kalusugan at estilo ng pamumuhay dahil sa pangyayari.

PAALAM, GALO ADOR JR.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nabalitaan ko habang sinusulat ko ang post na ‘to. Kanina lang pasado alas dos nang hapon nakatanggap ako ng text message galing kay kumpareng Ron Mendoza. “Patay n c galo, pre”, ito ang laman ng mensahe. Naalimpungatan ako, kahihiga ko lang kasi para magpahinga konti mula sa pagsusulat ng horror story, sinisimulan pa lang akong higupin ng higaan. Akala ko nga nananaginip ako. Inatake sa puso si Galo, karaniwang nagiging karamdaman ng mga manunulat na katulad ko.

It’s a fuc%#$n reality pala. Takot ang una kong naramdaman…para sa sarili ko. Bata pa si Galo, wala pa yata siyang kuwarenta, I’m in my early 30’s, hindi nagkakalayo ang edad namin. Pareho kami ng uri ng trabaho bagama’t medyo magkaiba ng lifestyle. The point is…death is really inevitable. Walang sini-sino, walang sina-santo. Mayaman o mahirap, sikat o laos, may career o wala. Lahat mamamatay, nagkakaiba lang kung handa ba tayo o hindi ‘pag dumating ang araw na ito.

In a sudden flash of white light, nag-flashback lahat ng experience ko with Galo Ador Jr., halos kasabayan ko siya sa komiks nu’ng araw, nauna lang yata siya ng ilang taon, bigla na lang siyang nag-fade away sa comics industry nang pumalaot na siya sa mundo ng telebisyon. I don’t know him personally nu’ng una, binabasa ko lang ang mga gawa niya. I admire him as a comics writer dahil may sarili siyang estilo. Then, sa pamamagitan ni Ronald Tabuzo, nagkakilala kami dahil na rin sa binuo naming grupo para sa isang project—‘yung Darkpages na indie komiks namin kung saan siya ang editor in chief. Medyo marami rin kaming pinagsamahan sa grupong iyon at doon ko siya nakilala nang lubos. At this point, ayaw ko muna sigurong mag-reminisce dahil magkakahalong emosyon ang nararamdaman ko. Ayokong ma-depress. Siguro next post ko na lang idedetalye ang mga memories ko kay Galo.

Si Galo nga pala ay kasalukuyang headwriter ng tumatakbong seryeng PALOS sa ABS-CBN, recent project niya ‘yung LASTIKMAN, PEDRO PENDUKO at PANDAY, headwriter din siya sa mga nabanggit.

Pupunta kami bukas; March 12, 2008; sa burol ni Galo to give our last respect sa isang kaibigan at kapatid sa industriya. Makakasama ko ang mga backdoor boys (mga creator ng Darkpages) na sina Ron Mendoza, Ronald Tabuzo, Arman Francisco at Mars Alvir sa pakikiramay sa mga naulila ni Galo, wala na kaming ibang pagkakataon na gawin ito kundi bukas lang dahil ililipad na ang bangkay ng yumao pauwi sa lupang kanyang tinubuan sa Samar.

Paalam, Galo Ador Jr.