DARKPAGES

Isa sa mga pahina ng isinulat kong kuwento sa

DARKPAGES na pinamagatang "The 13th Stone",

illustrated by RONRON AMATOS

Ibitin muna natin kung ano ang naging next journey ko sa pagsusulat sa komiks noong nag-uumpisa pa lang ako.

Sugue muna tayo…

Lumaktaw tayo ng maraming taon…

Iilan lang siguro ang nakakaalam na bago pa man mapag-usapan ang pagbuhay sa komiks nitong mga huling panahong ito, may mga nagtangka na itong sagipin bago pa man ito tuluyang mamatay.

Taong 2002…

Matapos ang mahigit sampung taon kong pagsusulat sa komiks, nakatakdang magkaroon ng malaking pagbabago sa sistema ng pagkatao ko. Unti-unti na kasing nalulugmok ang komiks industry nang mga panahong iyon, patapos na ang maliligayang araw sa GASI at sa iba pang sister companies nito sa #70-18^th Avenue, Murphy, Quezon City, ang lugar na itinuring kong pangalawang tahanan sa loob ng isang dekada. Ang isa sa mga institusyon sa larangan ng komiks ng mga pinoy.

Sa komiks ako natutong magbasa, natutong tumayo sa sariling mga paa, maging responsible, magkaroon ng tiwala sa sarili, natutong umibig, lumaban, mag-ambisyon, mangarap, mag-ilusyon, malaman nang lubos ang kaibahan ng pantasya at reyalidad. Nagkaroon din ako ng maraming kaibigan sa komiks, mga kaaway, tagahanga…kabahagi sa buhay. Sa komiks, naranasan kong magalit nang sagad hanggang langit, umiyak nang nag-iisa, tumawang abot hanggang tenga, matakot na parang huling araw ko na sa mundo, maging mayabang kung kinakailangan, maglasing na parang mauubusan ng alak, kalimutan ang sarili, isiping walang Diyos, maawa sa mundo at lipunan, bumangon matapos ang matinding pagkatalo sa labanan.

Sa madaling salita, ginawa akong TAO ng komiks. Dahil nag-umpisa ako rito sa murang gulang, ito ang naging gabay ko sa aking pagkakaroon ng kamalayan sa “libog” ng buhay sa mundo.

Kaya naman sobrang sakit na makitang unti-unting namamatay ang industriya na itinuring mong pangalawang “magulang”.

Ako ‘yung taong kapag ginusto ko, hindi puwedeng hindi mangyari, mahirap man, kahit pa sabihing suntok sa buwan, kung may nakikita ako kahit na katiting na pag-asang matutupad, hindi ko ito uurungang hangga’t hindi naisasakatuparan.

Sabi nga ng mga kaklase ko, organizer daw ako sa lahat ng bagay. Mahilig kasi akong magpasimuno ng kung ano-ano. Nu’ng college kami, hindi nabubuo ang solid barkada namin tuwing sembreak kung hindi ako ang gagawa ng paraan na magkaroon ng reunion. Nu’ng hayskul, nagtatag ako ng basketball league sa aming (believe it or not) section lang. Playing commissioner ang drama ko!

Nang maging writer ako sa komiks, sinubaybayan ko kung sino ang para sa aki’y masasabing mga magagaling na manunulat sa batch na kinabilangan ko. Iyong tipong hindi nalalayo sa estilo at panlasa ko sa pagsusulat. Hinangaan ko si Ron Mendoza at hinangad na makilala, nabasa ko rin ang mga pangalang Ronald Tabuzo, Lito Tanseco, Arman Francisco at Mars Alvir. Sabi ko sa sarili ko, “They have something in common”, para paiksiin ang kuwento, hindi ako nahirapan na makilala silang lahat dahil nang gumawa ako ng paraan para maging kaibigan si Ron Mendoza, solve na ako agad, dahil ang mga nabanggit na writer, isang tropa lang pala. Hindi na ako loner sa GASI nang makilala ko sila dahil I now belong to the group na gusto ko.

Hindi naman po sa nagde-descriminate ako, marami ring iba pang magagaling na writer noong panahong iyon, ibig ko lang sabihin, hindi kami nagkakalayo ng mga interes at “kabaliwan” ng mga nabanggit kong writer.

Minsan kinukurot ang puso ko kapag naaalala ko ‘yung mga masasayang samahan namin; tambay sa lobby ng publication at walang katapusang “tsismisan” tungkol sa mga sinulat namin, sa mga editor, at iba pang contributors; inuman sa 5^th Avenue ba ‘yun? O kaya nightlife hanggang madaling araw (special mention diyan si Ronron Amatos), not to mention those “HAPPY” hours sa E. Rodriguez Avenue. Hehehe!

Kaya nga nang dumating ang mga panahong pahirapan nang makasingil sa mga publication, paisa-isa na lang ang voucher at binabayaran na kami ng mga talbog na tseke, nag-iisip na ako kung anong magagawa ng isang tuldok lang na tulad ko sa dambuhalang industriyang tinamaan na ng bato mula sa tirador ni David.

Mayroon akong close friend at high school classmate na may imprentahan. Doon ko naisip na, “What if mag-publish kami ng sariling komiks?” Iyong hindi produkto ng nakamamatay na bulok na sistema, iyong puwede mong sabihing, “ITO ANG KOMIKS!” Taas-noo at hindi mo ikahihiyang basahin kahit nasa loob ka ng isang pampasaherong jeep o bus sa Edsa.

Sabi ko sa sarili ko, hindi ko yata iyon magagawa nang mag-isa. Una, wala akong pera; pangalawa, hindi ako paniniwalaan ng kaibigan kong may imprentahan sa iniisip ko. Sa umpisa, nagdalawang-isip ako na ibahagi sa iba ang “ilusyon” ko, pero nang maramdaman ko na nalulungkot rin si Ron (Mendoza) sa napipintong pagkamatay ng komiks, sinabi ko na sa kanya ang plano ko, nagpakita naman siya ng interes kaya nabanggit na rin namin iyon kay Ronald (Tabuzo). Close friend ni Ronald ang kilalang senior komiks writer noong araw na si Galo Ador Jr., ito ang may pera nu’ng mga panahong iyon (hanggang ngayon, dahil writer na siya sa ABS-CBN) kaya sa mungkahi ni Ronald, inilako naming tatlo kay Galo ang plano na binili naman nito dahil mahal rin nito ang komiks, siyempre malaki ang utang na loob nito sa industriyang nabanggit. Nagpakita ng interes sa plano si Galo at nagsabi pa nga na kahit sagutin na niya ang kalahati sa expenses ng proyekto.

Naisip namin ni Ron na isama na ang buong tropa sa project, ipinaalam namin kina Mars Alvir (na nasa Tarlac pa) at Lito Tanseco (na madalas ay sceptic) ang plano. Siyempre mawawala ba naman si Arman Francisco na isa pang “adik” sa komiks?

So, ganu’n nga, nagkaisa ang grupo na kailangang mag-materialize ang nasabing proyekto sa ano mang paraan, kung kinakailangan ng sakripisyo, gagawin namin. Bawat isa sa amin, malaki ang paniniwala sa project, umaasa na dahil sa ginawa naming pagkilos na ito ay maisasalba ang naghihingalong komiks ni Juan Dela Cruz.

Obvious na hindi kami nagtagumpay sa aming hangarin, pero ano kaya ang mga pinagdaanan ng aming grupo para maitaguyod ang iisa naming layunin?

ITUTULOY